این مطلب فقط نظر شخصی من هست. نه اینکه بخوام بگم لیگ جزیره و تیماش بهترینن بلکه هدفم جواب به سوالی هست چرا لیگ برتر اونطور که باید نتیجه نگرفته.
به نظر من، فشار لیگ داخلی انگلیس دلیل اصلی عدم موفقیت این تیما در سی ال هست. چرا باید تیمایی مثل چلسی و لیورپول و منچستر که معمولا تو لیگ قهرمانان خوب ظاهر میشن، خیلی وقتا این رقابتا رو از دست بدن؟ مشکل تیمای بزرگ انگلیسی اینه که نمیتونن هر سال تو سی ال باشن. برعکس رعال، بارسا و بایرن که تو بدترین فصلشونم، بازم سهمیه سی الشون تضمین شده هست. هر کدوم از این سه تیم اگه تو انگلیس بودن، مطمعنا اصلا نمیتونستن تو سی ال اینقدر موفق باشن، چون دیگه نمیتونستن تو سال های افتشون سهمیه رو بگیرن و الان تعداد سال های کمتری تو سی ال بودن.
یک مثال میزنم. فرض کنید که به شما یک هدف و یک اسلحه بدن و معیار مورد نظر، تعداد دفعات زدن هدف باشه. اگه ۱۰ تیر بدن موفق تر میشین یا اگه ۲۰ تیر بدن؟ مسلما با ۲۰ تیر تعداد موفقیت های بیشتری خواهید داشت. برتری اصلی تیمایی مثل رعال و بایرن نسبت به تیمای بزرگ انگلیسی هم در همین خلاصه میشه. اونا چون همیشه تو سی ال هستن، این لیگ براشون کاملا عادی هست. کاملا پخته تر هستن و میتونن هر سال، تاکتیک جدیدی رو براش اتخاذ کنن چون اصلا استرسی در موردش ندارن. اینجوری حتی تو بعضی سال های بدشون هم، بعضی اوقات حتی با چاشنی شانس، به مراحل بالا میرن و قهرمان میشن. آما آیا تیمای لیگ برتر انگلیس چنین مزیتی دارن؟ خیر. چون اگه کمی بلغرن، یک تیم مثل لسترسیتی یا استون ویلا جاشون رو برای سال بعد پر میکنه. در این صورت هم عملکرد تیمای انگلیسی و هم عملکرد اون تیم بزرگ انگلیسی برای دوره های بعدی سی ال تحت شعاع قرار میگیره.
به طور مثال، مسلما همه ما سال هایی رو به یاد داریم که رعال وضعیت فعلی تیمی مثل منچستر رو داشت که هر سال تو سی ال به تیمای کوچک و بزرگ میباخت. ولی مهمترین نکته این بود که با این حال، جایگاهش تو سی ال همیشه تضمین شده بود. برای همینم نه بازیکنا برای اومدن به رعال ناز میکردن و نه به مشکل مالی میخوردن. بطور مثال فرض کنین رعال اون زمان یا بارسای فعلی، عین منچستر تو لیگ جزیره بودن. در اینصورت چند سال متوالی سهمیه سی ال رو از دست میدادن. آیا اون رعال میتونست اون تیم کهکشانی رو درسا کنه و این تعداد سی ال رو برنده بشه؟ مسلما خیر.
اما شاید بعضی بگن اینا فقط بهانه هست و گرنه چرا مثلا لیورپول به آتالانتا در لیگ اروپا باخت؟ در جواب باید گفت اولا در بهتر بودن لیورپول نسبت به آتالانتا شکی نیست، چرا که اگه ۱۰ بار دو تیم با هم بازی کنن، مسلما لیورپول برنده میشه و یک بازی معیار مناسبی نیست. در اینصورت هم باید مثلا بگیم رعال نسبت به سویا تیم ضعیف تری هست چون تو جام حذفی ازشون باخت.
ثانیا، برای تیمی مثل لیورپول لیگ اروپا جذابیتی نداره و اونا انگیزه کافی برای پر قدرت ظاهر شدن در این لیگ رو ندارن. برای مثال، آیا اگه رعال در لیگ اروپا شرکت کنه، هر سال قهرمان میشه؟ من که میگم خیر. چون لیگ اروپا لقمه دهن پر کنی برای رعال حساب نمیشه. یا آیا رعال با قدرت و انگیزه ای که تو سی ال ظاهر میشه، تو جام حذفی اسپانیا هم شرکت میکنه؟ مسلما خیر.
از نظر من شاید بهتر باشه لااقل برای چند سال، لیگ برتر ۳ تا سهمیشو به تیمای معمولا خوب توی سی ال یعنی من سیتی، منچستر، لیورپول و چلسی بده و بقیه تیمای لیگ برای سهمیه آخر مسابقه بدن. درسته که این بی عدالتی محض بنظر میرسه ولی این تیما در ضعیفترین حالتشون از بقیه تمیای لیگ برتر بهتر نتیجه میگیرن و در آینده هم در سی ال موفقیت بیشتر کسب میکنن. الان اگه لیورپول و چلسی تو لیگ قهرمانان این فصل بودن، بنظرم دورتموند الان تو ۴ تا نبود چون هر کدوم از دو تیم چلسی یا لیورپول میتونستن دورتموند رو ببرن. و یا لیورپول آماده این فصل شاید میتونست بایرن کاملا ناآماده این فصل رو شکست بده.
بنظر من اسپانیا و آلمان با حداکثر توانشون تو سی ال شرکت میکنن چون تیمای با شخصیت قهرمانی در سی الشون هر سال هستن ولی انگلیس هر ساله دو تا از این تیما رو جا میندازه و با این حضور یکی درو میون تیماشون در سی ال، شانس کسب تجربه و در نتیجه قهرمانی شون رو ازشون میگیره.
شاید ناعدالتی بنظر برسه. ولی بنظر میرسه برای موفقیت در عرصه بین المللی، جدا کردن بعضی تیما یا همون سوگولی کردنشون، بهتر باشه.
بنظر من اگه هر سال، ۳ تا از ۴ تیم من سیتی، چلسی، لیورپول و منچستر صرف نظر از جایگاهشون تو لیگ برتر، تو لیگ قهرمانان بودن، الان تیمای انگلیسی لااقل ۳ یا ۴ تا سی ال بیشتر داشتن.