باز باران با ترانه،می خورد بر مرغ لانه
کودکی دسپاچه بودم،با شلخت های فراوان
می دویدم در بیجار مرز،می جیویشتم از بخانِه
توی جیب هایم سیمیشکا، زیر بغل یک هیندوانه
آغوز بازی در زواله،جان نوگو دِ سکِ جانِه
خولی دوزدی هم می کردم،بوشکا بوشکا دانه دانِه
می دَکفت با بیله دومبه،اَمی دونبال صاحیب خانِه
کودکی هم عالمی بوو، قارماق می ایسمه دوخانِه
هَه روزان دِ با بَشَم من، عیزراییل می پوشتِ تانِه
کاش کی هیشکس نِبِه تنها، خُب بِبِ اَمی میانِه
همه آرزویم این است، بیمیرم گیلان زاکانِه